Αντί προλόγου
Έχοντας ολοκληρώσει την τέταρτη αισίως συμμετοχή στον κορυφαίο υπερμαραθώνιο ορεινού τρεξίματος Rodopi Advendurun 100miles - ROUT, κάθομαι ψηλά στον Όλυμπο με τα πόδια ακόμα σφιγμένα, αναλογιζόμενος γιατί τόσο μεγάλη αισθηματική προσκόλληση με το συγκεκριμένο αθλητικό γεγονός. Οι απαντήσεις ντυμένες με εικόνα από το μόνιμο πλέον μάστορα παγώματος ζωντανών εικόνων Μπάμπη Γκιριτζιώτη.
Γιατί η Ροδόπη είναι ιδιαίτερη
Πρώτο και βασικότερο γιατί έχουμε την πολυτέλεια να τρέχουμε στη Ροδόπη. Η Ροδόπη από γεωλογικής άποψης έχει αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά σε σχέση με τα υπόλοιπα βουνά της Ελλάδας όπου γίνονται αγώνες ορεινού τρεξίματος. Η Ροδόπη είναι η μόνη οροσειρά της Ελλάδας όπου το υπόβαθρο κυριαρχείται στο μεγαλύτερο τμήμα του από γρανιτικά πετρώματα και πολλά επιφανειακά ρέματα. Τα χαρακτηριστικά αυτά προσδίδουν μία ιδιαίτερη χροιά στη διαδρομή το ROUT η οποία είναι κομμένη και ραμμένη για να τυραννάει τα πόδια των αθλητών εφόσον περιλαμβάνει μονοπάτια με φυτεμένη ποταμίσια πέτρα, μονοπάτια με κυλιόμενη αποσαρθρωμένη πέτρα και άμμο που έχουν μηδενική πρόσφυση, μονοπάτια καλυμμένα με φύλλα που κρύβουν μπόλικες παγίδες, μονοπάτια με γρασίδι, βάτα και γεμάτες λάσπη γούβες που κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να μουσκεύουν τα παπούτσια, καθώς και από πληθώρα καθόλου ξεκούραστων δασικών δρόμων στους οποίους τα νεροφαγώματα είναι ο κανόνας.
Τα ρέματα με τη σειρά τους παρέχουν άφθονο ύδωρ στους διψασμένους αθλητές, αλλά και μπόλικη υγρασία η οποία ανάλογα με τις γενικότερες καιρικές συνθήκες μπορεί να είναι υπέρ ή κατά του αθλητή.
Η Ροδόπη στο πέρασμα των αιώνων εκτός από ιδιαίτερο γεωλογικό μνημείο αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα πολύ σημαντικό ‘καταφύγιο΄ για τη χλωρίδα της Ευρώπης. Σε απλούς επιστημονικούς όρους αυτό μεταφράζεται ότι στη διαδρομή του ROUT Adventurerun συναντάμε λίγο ή πολύ 50 ενδημικά είδη (15 εκ των οποίων έχουν απομείνει από την εποχή των παγετώνων), 211 σπάνια ή απειλούμενα είδη, τα οποία αντιπροσωπεύουν το 60% της Ευρωπαϊκής χλωρίδας. Εκτός από την πλούσια χλωρίδα, στη Ροδόπη βρίσκονται και όλα τα Ελληνικά είδη δασόβιας πανίδας (πηγή: http://www.callisto.gr/rodopi.php) και για αυτό οι συμμετέχοντες στον αγώνα χωρίς να το αντιλαμβάνονται τρέχουν υπό το βλέμμα της αρκούδας και άλλων άγριων ζώων. Η περίοδος του αγώνα συμπίπτει με την περίοδο που τα φυλλοβόλα δάση αλλάζουν χρώμα και υφή δίνοντας ένα πολύ ιδιαίτερο ψυχικό τόνο στη διαδρομή.
Γιατί αρέσκομαι να φαντάζομαι το χαμένο Πολιτισμό της Ροδόπης και να αναζητώ το νέο...
Η Ροδόπη από την προ-βιομηχανικής επανάστασης εποχή αποτελούσε πολιτισμικό σταυροδρόμι, υπόδειγμα αρμονικής συμβίωσης του ανθρώπου με τη φύση και ορθής εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου μονοπατιών τα οποία δοκιμάζανε τον άνθρωπο σε καθημερινή βάση για βιοποριστικούς και πολιτισμικούς λόγους. Τα μονοπάτια και τα γεφύρια που τα συνέδεαν πάνω από τα πολλαπλά ρέματα (λέγεται ότι υπήρχαν πάνω από 100 γεφύρια στην ευρύτερη περιοχή της Ροδόπης κάποια από τα οποία διασχίζει και η διαδρομή του ROUT) εγκαταλείφθηκαν λόγω κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων. Οι άλλοτε κοσμικοί επικοινωνιακοί δρόμοι στα ποτάμια και τα βουνά της Ροδόπης, αναζωογονήθηκαν πολλά χρόνια αργότερα με πιο αθλητικό και πολιτισμικό προσανατολισμό χάρη στο όραμα, την επιμονή και τη δουλειά μιας μικρής χούφτας ανθρώπων που είχαν να επιδείξουν μεγάλη αγάπη για τη φύση και το ορεινό τρέξιμο. Πάντως όταν βλέπεις τους αναβαθμούς και κάποιους παλιούς νερόμυλους να στέκουν ακόμα κατά μήκος της διαδρομής του αγώνα σε πιάνει ένα περίεργο αίσθημα για το πώς μπορεί να ήταν η περιοχή τα παλιά χρόνια, όταν ο τόπος έσφυζε από ζωή…
Γιατί στο ROUT επικρατεί η αληθινή έννοια του Αθλητισμού
Σε όλη του την έκφανση ο ROUT (Rodopi Advendurun 100 miles) αποτελεί ένα κορυφαίο αθλητικό γεγονός. Αυτό που το κάνει πολύ ξεχωριστό είναι ότι πρόκειται για μια μεγάλη ‘οικογένεια’ η οποία από το 2009 (ο πρώτος ROUT έλαβε χώρα το 2009 και ήταν 123km) μεγαλώνει σταδιακά τόσο σε μέγεθος, όσο και σε ήθος. Επίσης, μάλλον δύσκολα θα δει κανείς στις ημέρες μας 100 και βάλε ανθρώπους με διαφορετικούς αθλητικούς στόχους και επιδιώξεις να ξυπνάνε νωρίς το πρωί υπό τους ήχους των-κουδούνων-του-Κατσάνου και να είναι τόσο ενθουσιασμένοι και γεμάτοι ενέργεια σε βαθμό άξιο απορροίας, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι για τις επόμενες 24 με 40 ώρες θα ταλαιπωρούνται ανελλιπώς. Βέβαια η περίσσια ενέργεια της εκκίνησης αρχίζει σταδιακά να μειώνεται όσο περνούν τα χιλιόμετρα, αλλά τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι η μεγάλη ταλαιπωρία και η δυσκολία δρούν υπέρ των αθλητών ορεινού τρεξίματος, καθώς συν το χρόνο όλο και περισσότεροι αθλητές δοκιμάζονται στα σκληρά μονοπάτια της Ροδόπης κατεβάζοντας τις χρονικές επιδόσεις και ανεβάζοντας ταυτόχρονα το επίπεδο του αγώνα. Παρά το γεγονός ότι ο ROUT είναι ένα αθλητικό γεγονός με έντονη δόση περιπέτειας, διατηρεί μία πολύ ισορροπημένη χροιά ανταγωνισμού και συντροφικότητας με την αλληλοβοήθεια να παραμένει εμφανής από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο αθλητή.
Γιατί τίποτα στη ζωή δεν γίνεται χωρίς Υπέρβαση
Παρόλη την προετοιμασία και τους στόχους του κάθε συμμετέχοντα η ροή του αγώνα συνήθως τα φέρνει έτσι που η προσωπική υπέρβαση αργά ή γρήγορα αποκτά σάρκα και οστά για όλους. Ο κάθε αθλητής είτε από μόνος, είτε με την παρότρυνση άλλων καλείται συχνά-πυκνά να σπάει το ψυχολογικό τοίχο που βρίσκει μπροστά του με το άμοιρο σώμα να ακολουθεί, καταπίνοντας και σε αρκετές περιπτώσεις τον εγωισμό του…είναι η στιγμή όπου το μυαλό υπερισχύει του σώματος και οι αρχικοί στόχοι πολλές φορές είτε αναθεωρούνται είτε θυσιάζονται τελείως στο βωμό ενός επικείμενου τερματισμού. Οι περιπτώσεις των εγκαταλείψεων αποτελούν την ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ
επικράτησης της ορθής για εκείνη την ώρα άφωνης σκέψης και χαίρουν (για εμέ) ισάξιας εκτίμησης με έναν τερματισμό.
Βέβαια σε πολλές των περιπτώσεων έχει παρατηρηθεί το γεγονός εκεί που για πολλούς από εμάς όλα πάνε προς το χειρότερο να έρχεται ένας συναθλητής από το πουθενά και με δύο-τρείς κουβέντες και ίσως λίγο φαγητό να σπρώξει προς τα πάνω το ψυχικά και σωματικά αποσυντιθέμενο κουφάρι μας. Είναι τα μικρά θαύματα που γίνονται κατά τη διάρκεια του αγώνα και δυστυχώς σπανίζουν από την καθημερινή μας ζωή. Όποια και να είναι τελικώς η κατάληξη, ουδείς αναίμακτος από το κάλεσμα και τη μάχη της προσωπικής υπέρβασης των ορίων.
Γιατί πάνω από όλα είναι οι Άνθρωποι
Ο ROUT είναι ένα από τα λίγα αθλητικά γεγονότα που γνωρίζω προσωπικά στο οποίο οι εθελοντές χρίζουν μεγαλύτερης εκτίμησης από τους αθλητές και όχι άδικα. Φέτος, βιώσαμε και την πολύ ξεχωριστή εμπειρία απονομής χειροποίητου αναμνηστικού από τον βραβευθέντα αθλητή Παύλο Αναστασόπουλο προς τους εθελοντές του ROUT. Είναι πολύ συγκινητική η εμπειρία συμμετοχής σε ένα τέτοιο αγώνα αναλογιζόμενοι τη δυσκολία διεκπεραίωσης μιας τόσο μεγάλης σε χώρο και χρόνο διοργάνωσης. Επίσης, είναι άξιο θαυμασμού να βλέπεις μια μικρή ομάδα ανθρώπων με περιορισμένους οικονομικούς πόρους να παίρνουν στην πλάτη τους την προετοιμασία της διαδρομής (μιλάμε ότι πολύ χόρτο κουρεύτηκε για φέτος συν των άλλων), την κατάλληλη τροφοδοσία των σταθμών (αυτά τα σουτζουκάκια στην Πρασινάδα-2 πρέπει κάτι να έχουν μέσα…), την υλικοτεχνική υποδομή που απαιτείται, την πολύωρη παρουσία παραμονής των εθελοντών στους σταθμούς, τις επικοινωνίες, τη διάσωση, την εκκένωση τραυματισμένων αθλητών, κλπ. Τελικά μετά από τέσσερεις συμμετοχές δεν έχω καταλάβει ακόμα ποιος κάνει τον πιο δύσκολο αγώνα, εμείς ή οι εθελοντές…όπως αναφωνούν και πολλοί συναθλητές μου μάλλον οι δεύτεροι. Όμως επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο σε τούτη τη ζωή έτσι και ο ROUT έχει να επιδείξει χρόνο με το χρόνο εμφανή σημάδια βελτίωσης με εντυπωσιακούς μάλιστα ρυθμούς και αυτό είναι πλέον εμφανές και μετράει πάνω από όλα.
Γιατί ότι είναι αυθεντικό έχει διάρκεια
Στην ξεχασμένη πλέον από τους περισσότερους ανθρώπους άγρια φύση της Ροδόπης κάποιοι βρήκαν το χώρο και τον τρόπο να δημιουργήσουν για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά (6η συμπεριλαμβανομένου και του ROUT 123km του 2009) ένα αθλητικό γεγονός που μεγαλώνει οργανικά με κύριο γνώμονα τον υγειή αθλητισμό, την περιπέτεια, την προσωπική υπέρβαση και πάνω από όλα τους ανθρώπους -αγωνιζόμενους και μη.
Επειδή τη Ροδόπη, τη φιλοξενία των ανθρώπων της, τη διαδρομή του αγώνα, αλλά και τον αγώνα τον ίδιο δεν τα χόρτασα πολύ και φέτος, θα υποβάλλω την αίτηση συμμετοχής και για τον επόμενο χρόνο. Όχι για προσωπικές επιδιώξεις, αλλά γιατί αυτά τα τελευταία μέτρα πριν τον τερματισμό κρύβουν πίσω τους ένα μικρό κύκλο προετοιμασίας και κρυφών ονείρων και γιατί η après finish μπύρα φαντάζει εκείνη τη στιγμή το πιο γλυκό ρόφημα στον κόσμο. Ένα ακόμα ευχαριστώ στους ‘κηδεμόνες’ του κορυφαίου για εμένα αγώνα ορεινού τρεξίματος στην Ελλάδα, Λάζαρο, Χρήστο και Ηλία.
Χαιρετισμούς από το Οροπέδιο των Μουσών!
Μιχάλης Στύλλας
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου