Σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο για το Νίκο Σπιτάλα, τον ιδρυτή του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια. Μάχεται για τα δικαιώματα των παιδιών των διαζυγίων και κυρίως το δικαίωμα στην πατρότητα. Οι δικαστικοί κλείνουν τα αυτιά τους, οι δικηγόροι γίνονται λίγο πιο πλούσιοι, τα παιδιά αποξενώνονται όλο και περισσότερο από τους πατεράδες τους και μπλέκονται σε συμβιωτικές σχέσεις με τις μητέρες που τους τους στερούν. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε σε κάθε γάμο τι δεν πηγαίνει καλά, ποτέ ο φταίχτης δεν είναι μόνο ένας, καθένας είναι θύτης και θύμα τελικά του εαυτού του. Ωστόσο, όσο κακός σύντροφος κι αν ήταν κάποιος δικαιούται να είναι γονιός, όταν είναι γονιός. Δικαιούται να βλέπει το παιδί του. Για αυτές τις αλήθειες φωνάζει ο κύριος Σπιτάλας αλλά ήταν πάντα μόνος γιατί όσοι βοήθησε κοιτούσαν μόνο να λύσουν το δικό τους πρόβλημα, ποτέ δεν πήγαν ένα βήμα παρακάτω, ποτέ δεν θέλησαν να ανάγουν το πρόβλημά τους σε κοινωνική κραυγή όπως έκανε εκείνος. Η δική του κοινωνική κραυγή όμως χάθηκε σαν μια ηχώ σε γκρεμό και αυτό ίσως και να του στέρησε τα δικά του παιδιά, για τα οποία έχει τραβηχτεί σε 300 δικαστήρια και παραπάνω. Ο Σύλλογος διεκδικεί πιο ανθρώπινες διαδικασίες για τα παιδιά που χάνουν τον κόσμο τους με ένα διαζύγιο. Όσες φορές βρέθηκα σε συναντήσεις τους, είδα μόνο άντρες θυμωμένους, που απέφευγαν να αναλάβουν ευθύνη για τα προβλήματά τους και τις αποφάσεις τους και τους απασχολούσε το δικό τους παιδί του διαζυγίου και όχι του διπλανού. Γι’ αυτό αυτή η προσπάθεια δεν πήγε μπροστά. Και ο Νίκος Σπιτάλας παρηγόρησε τον δικαστικό που κάποτε τον καταδίκασε και τώρα βιώνει ο ίδιος το ίδιο δράμα, ωστόσο δεν θέλει να βγει να μιλήσει. Με τέτοιους ανθρώπους είχε να κάνει σε μια χώρα κοινωνικά αδιάφορη κι αν θα μπορούσα με μια λέξη να πω κάτι για εκείνον, που τώρα ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την προσπάθειά του και αυτή τη χώρα, θα ήταν ότι ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΗΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου